Χρίστος Ε. Μαυρόπουλος
Όλα είναι δρόμος,
κι όσο και πιο μακρύς ο
πηγαιμός,
τόσο και πιο πολλές οι
θύμισες.
Οι θύμισες
π’ ανάβουνε σαν τα
κεριά μες στο φεγγί μου,
και μου λιανίζουν
αγάλι-αγάλι την καρδιά!
Μιλώ
για τη ζωή, για τη
δουλειά, για το ψωμί,
στα φακοχώραφα του
Λιβαδιού, στον όργο του μαυράγανου
σταριού, των λαθουριών,
του κριθαριού, των ρεβυθιών…
Τη στρατιά της
αγροτιάς,
στη γέννα του ψωμιού
και της χρυσής ελπίδας!
Μιλώ
για των προβάτων το
χορό στις καλαμιές,
το δρόμο του μαλλιού,
την άνοιξη της “φορμαγέλας”,
το μυστηριακό το πήξιμο
της “φέτας”,
τα μικροκάλυβα, τις
στάνες,
και τις περιστασιακές
ταβέρνες, που σκάρωναν
τεχνίτες του μεζέ και
του κρασιού!
Μιλώ
για τη Μαγιάτικη γιορτή
του Άϊ-Γιάννη,
στο ταπεινό ξωκλήσι,
σιμά στο δίστομο “Τοπόλι…”
Για των πιστών τη
μυρμηγκιά,
στου φεγγαριού τα κάρα
ανεβασμένη,
κι άλλοι σε χράμια
πανωσάμαρα σε νια και δυνατά
μουλάρια, να φτάνουνε
νωρίς-νωρίς σταυροκοπούμενοι…
Τον ήλιο να ισοπατεί
λαμπρός, και να γλυκαίνει
ο τόπος τρόγυρα,
κι οι γέροντες
αλαφρολαβρισμένοι, σεμνόπρεπα
ξεστήθωμένοι, στις
σούβλες να ψήνουνε αρνιά,
φτύνοντας κάθε τόσο,
της απαλάμης τους τις χαρακιές,
και γλείφοντας γλυκάδια
και πετσούλες
θαρρείς σαν τα μικρά
παιδιά!
Αχ, αυτές οι θύμισες…!
Μια επανάσταση, και μια
ταυτότητα για την καρδιά μου!
Σκληρές Πατρίδα μου και
ζωηρές, σαν τη σκληρή
γεωλογία σου!
Ωραίες σαν τον ωραίο
αγώνα της ζωής που δώσαν οι παλιότεροι για ΜΑΣ!
Και στεριές σίγουρα,
σαν του παλιού δασκάλου
μας τις κουβέντες, που μας μιλούσε
για το ψωμί, τον ίδρο,
τη δουλειά,
το σέβας μας στα
γονικά,
στις παραδόσεις και στα
σύμβολα,
στα όπλα μας τα
πατρικά,
και σ’ όλα αυτά που ίσα
κι αρμονικά συνταιριασμένα,
φτιάχνουν αυτό που
λέμε:
ΓΗΣ ΔΙΚΙΑ ΜΑΣ, ΠΑΤΡΙΔΑ
ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ ΜΑΣ.
