Χρίστος Ε. Μαυρόπουλος
Με το πρώτο χιόνι,
ξεχώρισαν τα ρίφια απ’ τ’ αρνιά!
Τα σπίτια τα μεγάλα, τα
φωτεινά με τη «χρυσή» βολή τους, απ’ τ’ άλλα τα χαμόσπιτα του μέλανα ζωμού, του
μεροκάματου και της αιώνιας λιτότητας.
Τα σπίτια με τους κήπους
τους «κρεμαστούς» των «μικρών Θεών», της
εκσυγχρονιστικής μας κοινωνίας, απ’ τ’ άλλα των φτωχονυκοκοιραίων που δίνουν
μάχες στις παλαίστρες της ζωής!
Πάντα με το πρώτο
χιόνι, βγαίνουν παγανιά οι διαφορές και οι ανάγκες.
Εκεί αναμετριέται και
το Σύστημα, το ίδιο κι η οργανωσιά του.
Τα έργα, οι φιέστες και
τα μεγαλεία… του φτωχού η αντοχή και του γκουβέρνου το φιλότιμο… Οι
«αυτοκρατορικές» οι κόντρες και οι θρησκευτικοί καυγάδες… Οι νεολαίοι με τα
αδιέξοδά τους… Τα μιστά πούναι λειψά… Η ζωή που όλο ακριβαίνει… Οι εμιγκρέδες
μιας Πατρίδας που θυσιάζεται σ’ ένα μεγάλο όνειρο!
Παλιότερα που οι
Έλληνες κάτεχαν τα όριά τους και πέθαιναν στις μίνες του Βελγίου, στις
φάμπρικες της Γερμανίας, ανοίγανε σεμνά και ταπεινά τις κάνουλες στα ταβερνάκια
σαν έπεφτε το πρώτο χιόνι!
«Κι εβίβα βρε παιδιά! Ο
Θεός είναι μεγάλος», κατά πως έγραφε τότες κι’ ο ΨΑΘΑΣ σ’ ένα χρονογράφημά του…
τότες που το ψωμί γλυκό κι ο ίδρος ιερός! Την εποχή εκείνη που η ελπίδα είχε
δικό της χρώμα, τα όνειρα όλα στο μπόϊ μας κι οι άνθρωποι είχαν φιλότιμο και
λύπηση ο ένας για τον άλλον στις δύσκολες στιγμές.
Τώρα πια κλείσαν οι
καρδιές, κλείσαν τα ταβερνάκια, χάθηκαν τα γιοματάρια, χάθηκε το φιλότιμο,
μίκρυναν κι οι καυγάδες στην ψυχή μας το Θεό!!
Σημεία των καιρών, των
πολιτισμών και της παγκοσμιοποίησης!!!
Να πεθαίνουν οι φτωχοί
στους δρόμους, όπως εκείνος ο γέροντας σε δρόμο της Αθήνας. Με το πρώτο χιόνι
έσβυσαν τα μάτια και η ανασαιμιά του. Κι οι Αθηναίοι διαβαίναν βιαστικοί…
Κι «έφυγε» ο γέροντας,
σαν το σκυλί στ’ αμπέλι!
Σαν τον αμερικάνο μέσα
στο γραφείο της παγκοσμιοποίησης, ανάμεσα σε συναδέλφους και δεν τον πήρανε
χαμπάρι, ώσπου τον έσπρωξε, ένα πρωΐ η καθαρίστρια και σωριάστηκε άψυχος
καταγής!!
Πράγματα κουζουλά.
Πρωτόφαντα!
Όμως εκείνοι είν’
Αμερικάνοι. Ένα συνοθύλεμα λαών, που αγωνίζεται, τρίζοντας τα δόντια, να γράψει
ιστορία.
Όμως εμείς δεν είμαστε
το ίδιο. Εμείς είμαστε ΕΛΛΗΝΕΣ κι έχουμε γράψει και ιστορία και πολιτισμό! Και
ανθρωπιά! Και φιλότιμο! Μια λέξη που δεν υπάρχει σ’ άλλες γλώσσες!!
Γι’ αυτό και
συλλογιέμαι, πως όσο κι αν ψευτίσαμε, αν αμερικανοποιηθήκαμε στο λόγο και στο
φέρσιμό μας, γεγονότα σαν αυτό της Αθήνας να πεθαίνουν άνθρωποι στους δρόμους,
με τίποτα δεν μας ταιριάζουν.
Εκτός κι αν σαν
«αμερικανάκια» είμαστε έτοιμοι «όλα να τα συγχωρέσουμε εκ των προτέρων γιατί όλα
είναι με κυνισμό επιτρεπτά…», όπως λέει κι ο Μ. ΚΟΥΝΤΕΡΑ.
